Unterwegs.

De naald neergelegd, de vrijetijdskleding aan en op naar Tante Toos.

We schrijven Zaterdag 3 Mei, het is skitterend weer en iedereen is op Meivakantie, dus het ritje naar van der Valk's A4 hotel (van Tante Toos en oom Gerrit) nabij Schiphol is een makkie.

Daar aangekomen belooft deze vakantie al goed te worden. We krijgen kamer 706, direct aan het begin van de gang, dus niet aan het eind zoals gewoonlijk. En voor de mooie prijs die Teo van American Vacations voor ons geregeld heeft is 30 dagen parkeren en het zeer goeie ontbijtbuffet inbegrepen.

Na een paar smakelijke consumpties nemen we wat voedsel tot ons bij LaPlace in het brugrestaurant en trekken ons dan terug in de heerlijk ge-aircode kamer om pas 8 uur later te ontwaken voor brood en bus.

De Toe(kan)ringcar levert ons netjes af op onze Nationale en laat ons zien dat er een rij bij de United balie staat die zich uitstrekt tot aan de toegangsdeuren van de Terminal. Godallmighty, dat gaat zeker een uur duren............

Ware het niet dat we deze keer (weer dankzij Teo van AV) Bussinesclass vliegen en dus zo de hele rij voorbij mogen lopen, en direct naar de speciale BC incheckbalie mogen gaan. Lachen !!!

De allervriendelijkste Uniteddame helpt ons super op weg, upgrade ons gelijk voor de tweede vlucht en voorziet onze bagage van fraaie oranje Priority stickers.

Het wordt steeds mooier, ook omdat ze ons vertelt dat we bij de gate ook al door een speciale snelle securitycheck mogen en natuurlijk gebruik kunnen maken van de United Lounge achter de douane voor een hapje en een drankje. Voor wie dit vaker doet, misschien gewoon, maar wij vinden het super!

Maar eerst gaan we nog even acclimatiseren bij Starbucks waar de eerste Frappachino en Capuchino ons al het Amerikaanse gevoel geven, en dankzij het fraaie zonnetje op het terras ook nog een laatste kans op een rokertje,

want dat mag zelfs in de duurbetaalde Bussinesclass lounge niet meer.

We voorzien de SeeBuyFly mensen nog van wat extra euri's en wandelen dan op ons gemak naar de Lounge toe, waar werkelijk van alles te krijgen is. Drank, eten en een geweldig uitzicht op het vliegveld, en dat allemaal gratis,

als je het 4 tot 5 keer zo dure ticket even vergeet.

De securitycheck verloopt zoals altijd, alleen mogen we nu direct doorlopen langs de bescheiden rij en het boarden gaat ook soepeltjes. We zitten op rij 6, dus als eerste naar binnen en worden gelijk voorzien van een drankje naar keuze........ De stoelen zijn zetels en klappen alle kanten op, en hoewel je nagenoeg languit kunt liggen is de breedte dankzij de uitgebreide bedieningspanelen niet overmatig. Dan is de leuning opklappen in de koelieklasse toch ook wel weer wat. Maar uitgeklapt heb ik, met m'n 1.75m nog zeker 30 cm over en hoeft Marion niet eens op te staan als ik er even uit wil. Rijke mensen hebben het zo slecht nog niet.

Volgens de stuurman duurt de overtocht dankzij de sterke tailwind zo'n 7 uur en 11 minuten en dat is nauwelijks genoeg om al het aangebodene te verorberen. Nauwelijks los van de aarde wordt er al een drankje (in echt glas) aangeboden en ondanks dat de Screwdriver (wodka-jus) word aangeleverd als een Bloody Mary  (wodka-tomatensap yegh..) laten we het ons goed smaken. Ook de menukaart is niet mis; voorgerecht Parmezaanse ham en salade met dressing naar keuze, hoofdgerecht naar keuze, wij nemen de Filet Mignon met pepersaus en stringbeans en na een kom Haagen Dasz ijs en een digestiefje (Franse Cognac). En dat alles op een netjes gedekte tafel, etend van echt porselein en met echt bestek. En dan ook nog in 3 gangen gebracht, en supersnel afgeruimd.

Van de ruim 7 uur liggen we meer dan de helft te slapen. En dan op uiterst comfortabele wijze. Een uur voor aankomst worden we gewekt voor een snack. We kiezen (ja, er is echt keuze) voor een kipgevulde calzone, een opgevouwen pizza, en dan deze keer niet in een kartonnen doosje, maar "vers" bereid op een bord, met een heerlijke paprika saus eroverheen. En natuurlijk wordt de tafel weer netjes gedekt.

Voor iemand die dit regelmatig doet en het geld er voor (over) heeft is dit waarschijnlijk allemaal gesneden koek, maar voor ons is het allemaal heel bijzonder.

En zo landen we dus ruim een uur te vroeg op Washington Dulles Airport, zodat onze layover, die toch al, dankzij een flight change, 4 uur bedroeg, met een uurtje verlengt. Ook nu wordt het Bussinesclass vliegen weer beloont, want we mogen als eerste het vliegtuig verlaten en staan dus vooraan bij Immigrations, en fluiten er door.

Omdat wij en uur te vroeg waren, en andere vluchten op tijd en te laat is het bij de bagageband een chaos. Er staan honderden mensen te wachten in de (te) kleine bagagehal op koffers die maar niet komen. Als ze er dan al zijn (uiteraard als bijna eerste wegens de oranje stickers) kun je nog zowat een uur in de rij voor de schaarse twee douanemensen, die ons ook nog eens een keer er uit vissen voor een steekproefcontrole, die overigens niks voorstelt. Al met al duurt dit geneuzel ruim anderhalf uur, dus is de wat lange layovertijd geen luxe.

Onze vervolgvlucht naar Houston, met een inimini Canadair CRJ700 waar iets meer dan 60 man in gaat, staat nog niet op de borden, maar vertrekt volgens een United juffrouw van C28, vlakbij dus. We verdoen onze tijd met een drankje en een rokertje (er zijn echte rooklounges op Washington) en besluiten een uur voor vertrek maar richting gate te gaan. Die is plots verandert in A2G, dus een kompleet andere concourse (pier), waarheen je vervoerd wordt met een soort treincoupé op hele hoge wielen. Daar aangekomen blijkt dat voor alle binnenlandse vluchten geldt; of er is geen vliegtuig, of er is geen crew, ze zijn allemaal verlaat of worden achter elkaar gecanceld.

Dat geeft de burger moed, en de algemene stemming is dan ook niet van de vrolijkste.

Maar uiteindelijk vertrekken we toch met een kleine vertraging richting International Airport Houston waar we zo'n 3 uur later aankomen, maar in een andere tijdzone, dus de klok kan weer een uur terug. De bagage is er weer snel en de bus naar de autoverhuurders (hier allemaal in één centraal gebouw) staat voor de deur.

De erg vriendelijke National medewerker doet maar één poging om ons te upgraden naar een Trailblazer, maar na een goed gesprek over de benzineprijzen (3 ½  à 4 dollar de gallon) is er alle begrip voor de weigering.

Wel worden we lid gemaakt van de Emerald Club, wat bij volgende huurperiodes voordelen zou opleveren, zoals inchecken via de Emerald Aisle, een soort van voorkruipen dus. Moet kunnen. Alleen waren we nu de enigste klanten, dus dat had niks uitgemaakt. We krijgen een groene Emerald kaart en de rijbewijzen en creditcard terug en kunnen dan zo de poort uit volgens José, die nog wel met ons meeloopt naar de beschikbare auto's.

Weer geen Equinox, maar wel keuze uit twee automobielen, een Toyota RAV4 en een KIA Sportage.

Na een proefzit valt de wijzer richting KIA en rijden we naar de poort, waar we prompt terugverwezen worden naar José, want de groene kaart werk niet. Dus kan de hele rij (wel 6 auto's) achteruit en wij weer naar de balie.

Onze Mexicaanse vriend gaat zelf mee naar de poort om het wicht achter de knoppen terecht te wijzen, en inderdaad kunnen we nu vertrekken richting Holiday Inn Channelview Houston, waar we een 3 kwartier later inkwartieren.

Het is inmiddels 12 uur lokaal in de nacht, dus is de eerste gang naar de Wal*Mart, waar we de gebruikelijke koelbox, plastic boxen, , brandertje en stoeltje aanschaffen. Plus nog wat levensmiddelen, en een sixpack bier voor op de kamer. Alleen de laatste ging niet door, het was al na middernacht, dus geen drank.

Erg jammer, maar het is niet anders. Dan maar aan de cola, en dan, het is na tweeën, onder de Kingsize wol.

En dan gaat om 5 uur de telefoon. Vriend Mark was even vergeten dat we al weg waren en belde voor een onbenulligheidje, waarvoor ik hem uiteraard uiterst vriendelijk bedankt heb. Uiteindelijk toch nog een paar uurtjes verder geslapen om te ontwaken voor de volgende dag. Die staat in het volgende verslag.