De epiloog is meestal een afsluiter, maar deze begint met de kaart van onze reisroute.

En op zo'n tochtje neem je natuurlijk ook het één en ander mee dus heb je ruimte nodig

EINDCONCLUSIE EN TERUGREIS.

Het is weer een perfecte vakantie geweest met veel kilometers (7500+) die voorbij vlogen en waar we de meest waanzinnige dingen hebben gezien. Prachtige bergen en dalen, canyons zowel van boven als van onder, riffen en kliffen langs de kust, open kolen en kopermijnen en eindeloze aardappel, mais, wijn en perzikvelden.

En natuurlijk de Plains met eindeloos niks.

En de reisdoelen met mooie motoren, chilling grafmonumenten en Las Vegas met........Las Vegas.

Als je alles moest om- en opschrijven zouden er 120 in plaats van de nu al lange 12 reisverslagen moeten komen, maar we hopen dat die 12, met de voor ons een ongekend aantal van 200+ foto's een beetje indruk geven van de reis.

En dan hebben we het nog niet eens over de dingen die we al wisten. De meestal aardige Amerikanen, de grote shopping malls, die meer en mooiere spullen hebben dan je ooit bij ons zult zien. Maar dat kan ook niet anders met zo'n afzetmarkt. Dat geldt voor alle spullen hier. Voor je motor is hier veel meer te koop aan accessoires, en de helft goedkoper. De auto's, praat me er niet van zo mooi. Zelfs de bij ons populaire Japanse merken hebben hier mooiere modellen. En ook weer voor belachelijk lage prijzen.

Maar niet alles is hier hosanna, de welzijnszorg is minimaal en niet werken betekent vaak niet verzekerd en

geen eten. En toch staan de meeste mensen, blank, zwart, moslim of christen als 1 blok achter hun land, Amerika.

Daar zou men bij ons iets van kunnen oppikken.

Voor ons is de tijd aangekomen om weer huiswaarts te keren, maar over een maand of twee mogen we al weer hier naar toe, dan voor Biketoberfest in Daytona Beach, Florida. Je zou hier bijna gaan wonen, maar daar is ons koude kikkerlandje ons toch een beetje te dierbaar voor. Overwinteren, misschien, maar permanent wonen, daar zijn we nog lang niet aan toe. Daar zijn we te veel toerist voor, en dat houden we er in.

Dan nu het laatste woord ; de terugreis.

Na een verkwikkend ontbijt gaan we ons voorbereiden voor de terugreis. De uitchecktijd van de Embassy is 1 uur

en we vliegen om ¼ over 2, dus alle tijd. De eega met de bagage gedropt bij US Airways en het trouwe paard na

drie weken weer ingeleverd bij de boys and girls van Alamo. All set & ready to go.

Het gehuurde bagagekarretje ( $3,- betalen en 1 quarter retour, de laaietillers) zit stampende vol, zoals je kunt zien.

We doen voor het eerst een complete e-check-in en het blijkt erg makkelijk. De bagagelabels worden nog wel door een US employee gedaan, maar verder druk je alles zelf af, tot aan de boardingpassen van de volgende vlucht aan toe. We doen nog een rokertje buiten en het valt op dat we de enigen zijn. Zou iedereen gestopt zijn met roken ? Niets van dat alles, ze zijn gewoon weer rokersplaatsen (lees Sportsbars) aan het installeren op het airport. 1 is er al en vanaf volgend jaar ook  1 op iedere concourse (pier). Dat was ons van het voorjaar op Detroit Airport ook al opgevallen. Het is tenslotte toch 30 % van je klanten, en die wil je ook tevreden houden.

In de Sportsbaar dus maar een laatste MGDtje met een laatste rokertje genuttigd en dan naar de gate waar de boarding inmidels al begonnen is.

Het is Vrijdag, dus veel zakenreizigers aan boord en dus zeer weinig ruimte in de bagagebakken. Dat wordt stouwen en dus uitkijken bij het losmaken. De vlucht is een beetje bumpy, maar na 3 uurtjes weer voorbij. Tijdens het taxien dacht onze (beetje excentrieke) buurman slim te zijn door vast zijn bagage uit de bin te halen en prompt komt onze LT koffer naar beneden zeilen en mist op en haar na de voorbuur.

Lekkere slimme jongen, maar we hadden wel mooi onze koffer alvast.

We moeten het enorme vliegveld van Philadelphia doorkruisen om aan te komen bij vlucht 62 naar Amsterdam, die inmiddels aan het boarden is. Dat gaat lekker vlot even als de vlucht zelf die 6 uur en 46 minuten gaat duren ! Een groot gedeelte daarvan maken we niet bewust mee, maar we blijken veel te vroeg op Schiphol en moeten dus ruim een half uur op de baan blijven staan omdat de gate nog niet vrij is. Goed geregeld, .....not.

Uitgestapt nemen we eerst nog even een pauzetje in de taxfree zone, met uiteraard ons eerste damperikje, wat uit ervaring een goede zet is gebleken omdat je anders maar naar een lange douanerij en een lege kofferband staat te staren. Ook deze keer weer, we waren de enige bij de paspoortcontrole en de band liep nog lang niet. Wel is er inmiddels bij de band ook een rokersplek, maar die zagen we pas toen we er uit liepen. De koffers waren er er snel, bij de douane was het superdruk (door veel terugkerende vakantiegangers), maar niet zo druk dat ik er nog even uitgepikt werd. Waar de reis vandaan kwam wilde de man weten. Philladelphia was het antwoord en dit schijnt voldoende te zijn om door te mogen. Nu viel het deze keer wel mee met de aankopen, dus dat was het probleem niet, maar alles uitpakken en dan weer inpakken (wat nooit weer lukt), daar had ik echt geen zin in.

Dus maar gauw naar buiten en naar huis.

De bus van van der Valk stond keurig op ons te wachten en de mobiel stond netjes op de parkeerplaats en deed het ook nog, dus, letterlijk, volgepakt en via een bakkie leut bij ome Shell en nog één op de Veluwe zijn we weer bij onze veestapel, die ons afkeurend het huis binnenlaat.

Om een jetlag te voorkomen wilen we niet gelijk door het nest in, maar zo lang mogelijk wakker blijven om weer in het normale ritme te komen, wat dus faliekant mislukt. We worden uitgenodigd een pijltje te komen gooien en dat is erg gezellig, zodat het al ruim Zondag is voordat we in bed belanden. En dus ruim in de middag er weer uit, en dus ´savonds nog lang geen slaap, en dus weer laat in bed. Zo creëer je je eigen jetlag, daar hoef je niet voor op vakantie. Vandaar dat je nog wel, ik althans, nog wel een paar dagen nodig hebt om weer een beetje in het juiste ritme te komen, maar deze vakantie is dat dubbel en dwars waard.           THE END