Vanochtend vroeg op, want we gaan richting Seattle, met als tussenstop Butte, Montana, toch al zo'n 1000 KM verderop. We verbazen ons over de activiteit op de camping. Voor de douches staat al een lange rij wachtenden, evenals bij de pancakeboer, die pas over een ½ uur, om half 7 begint !
Wij besluiten het douchen uit te stellen tot Butte (spreek uit "bjoet") en doen het met de wastafel.
Wel pancakes gehaald en tijdens het ontbijt het restant van ons verblijf afgebroken en in de Trailblazer geladen.
Na afscheid genomen te hebben van de Wisconsin connectie vertrekken we stipt om 8 uur, over de Interstate 90 richting noordwesten.
De rit valt, in tegenstelling tot de eerste etappe, alleszins mee. Ging de eerste nog over de Great Plains, het grote niks, deze gaat over de High Plains, met hier en daar nog wel onafzienbare graanvelden, maar vooral veel bergen met als hoogtepunt de beginselen van de Rocky Mountains en de uitlopers van Yellowstone National Park.
Zo zit je op 2+ KM hoogte en even later daal je zo erg af dat er druk op je oren
komt. En hier en daar gigantische open mijnen, o.a. kolen-
Je zal voor de spoorbomen staan !
Al met al vliegen de mijlen voorbij en genieten we van het schitterende uitzicht. En met ons honderden bikers, waarvan er vele met ons oprijden, maar er ook een hoop de andere kant, richting Sturgis, op gaan. Ze komen niet voor niks tot een bezoekersaantal van 350 tot 450.000 tijdens de Bike Week. Zelfs het Super 8 motel waar we verblijven is grotendeels gevuld met bikers. We installeren ons, gaan een hapje eten bij de Perkins aan de overkant, doen nog wat internetwerk, kijken een nieuwe aflevering van CSI New York en duiken dan onder de lakens, want morgen loopt de wekker weer om 6 uur af en gaan er weer 600 mijlen op de teller.
Net op tijd wakker om de wekker te horen aflopen. Een blik uit het raam verteld ons dat de biker op de gele
FatBoy Harley die we al vanaf Rapid City om ons heen hebben ook al weer klaar is om op pad te gaan.
En we zullen hem volgen, inhalen en bij de pomp zien staan tot in Seattle. 2000 KM in 2 dagen met je kont vrijwel onafgebroken in het zadel ! Respect !! We gooien onze spullen in de mobiel en nemen het complementary ontbijt, minimaal zoals gebruikelijk in de budgetmotels. Maar het vult en je kunt er weer even tegen aan. We hebben voor onderweg onze voedselbox met de koffie en thee, chocolatechip cookies, suiker en melk enz., en de koelbox met boter en vleeswaren, water en jus. En om dit alles ook ergens op te smeren heeft de vrouwelijke wederhelft gisteravond bij Perkins, die ook een warme bakkerij bij het restaurant bestieren, een zak dinner rolls, kadetjes dus, weten te kopen. Dat wordt dus weer smullen op één van de prachtige rest area's die langs de interstates liggen.
En dat met een eigengemaakt bakkie leut !
De reis van Butte naar Seattle verschild qua landschap niet zo veel van dat van de dag ervoor. De graanvelden worden afgewisseld met aardappelvelden, er is een zeer levendige handel in hooi, zelfs voor export ??
Die Amerikanen zien ook overal handel in. Het enige wat wel verschilt is dat de Rocky's wel een beetje hoger worden worden en dus de klimmetjs en de afdalingen fors steiler.
En dan toch de cruise control op 80 proberen te houden. 8-
Geweldige uitzichten, snel stromende rivieren en plaatsen om sneeuwkettingen om te leggen. De echte bergen dus. Maar wel met een plotseling opduikende erg dichte mist waar ook nog een raar luchtje aan zit. Blijken we, volgens de waarschuwingsborden langs de weg, vlak langs een major bosbrand te rijden. We mogen door, maar met matige snelheid. Dat kan ook niet anders want je ziet gewoon weinig en het wordt ook aardig benauwd. En dat duurt zo nog een klein half uurtje. De brand moet erg dichtbij zijn geweest, want de bermen en de bomen direct naast de weg waren zwartgeblakerd. Maar aan alles komt een eind, dus ook aan de bosbrand, althans we rijden er van weg.
Langs gigagrote bergmeren en slingerend over rivieren, soms wel 5 / 6 keer over dezelfde. Just for the fun tellen we de wagons van een meerijdende goederentrein. 101 stuks en 3 locs, allen van het formaat 2x Nederlands.
Twee 40-
Al gauw 2½ KM trein wat daar naast ons reed.
De reis loopt weer voorspoedig en vooral de afstand valt ons weer bovenmatig mee. We fluiten van staat naar staat en komen steeds dichterbij het voorlopige einddoel, Seattle. En dat is te merken ook. Er komt steeds meer verkeer op de weg en er komt af en toe een baantje bij. Van 2x2 met weinig medeweggebruikers oplopend tot soms 6x2 en dan fully loaded. En dan als toetje een bijna 2 kilometer lange drijvende brug tussen Mercer Island en Seattle.
Na de brug draaien we de I 5 op die erg druk is. Ondanks het uurtje winst dat we met het passeren van de tijdsgrens gewonnen hebben, landen we midden in de spits. De USA is erg groot en heeft daardoor een aantal tijdzones.
Wij gingen van de Mountain Timezone naar de Pacific Timezone en de klok kan dan een uurtje terug.
Als we straks op het eind van de vakantie van Las Vegas naar Denver reizen is dat uur weer weg,
maar dan gaan we weer naar huis, dus who cares.
De spits duurt hier van 7 uur in de ochtend tot 7 uur in de avond en er om heen is het gewoon druk.
Dus om half vier, de tijd dat wij aankomen, is het gewoon spits. Gelukkig moeten we na 2 mijl al weer van de snelweg af en het stadsverkeer in. Dankzij de RandMcNally Tripmaker op de LT en het Roadbook van dezelfde makerd en Googlemaps zijn we tot nu toe vrijwel probleemloos overal naar toe gereden. Zo ook nu weer, tot dat we Aurora Avenue opdraaien, waar onze kribbe voor Seattle, de Vagabond Inn, zal staan.
Maar Aurora is een 4 baansweg met links en rechts en in het midden van die mooie betonnen vangrail's en ons hotel staat aan de andere kant van de straat. Je kunt er aan de kant waar we rijden ook niet direct weer af en hebben dus ongewild een leuke stadstour gemaakt. Pas na een mijl of 5, aan de andere kant van Union Lake konden we onder de weg door en retour tot bij het hotel, dat gelukkig wel een afslag had.
Bij binnenkomst werd ons verteld dat we het hotel beter van de achterkant hadden kunnen benaderen.
Zet dat dan op de website, want we waren niet de enigen die via die omweg kwamen.
Bij de incheck bleek dat we geen smokingroom konden krijgen, ondanks dat we al 7 maand geleden besproken hadden en het duidelijk op onze reservering stond De volgende dag zou er wel zo'n kamer zijn en dus namen we daar maar genoegen mee.Je moet wel wat met die zwervers (Vagabonds) en dus maakten we van deze kamer, zonder dat te melden een tijdelijke smokingroom. Hoe het verder gaat in de meest noordwestelijke (zeer) grote stad van de USA (het ligt bijna tegen Canada aan) leest U wel in het volgende verslag.
